Bardzo długo zastanawiałam się nad tym cyklem postów (jakieś 2 lata!), ale zawsze uważałam, że jestem niedostatecznie gotowa, żeby o tym pisać. Dziś czuję taką ogromną potrzebę, więc rozpoczynam realizację:) Być może znajdę jakieś zwolenniczki, ale wiem, że nie będzie to łatwe zadanie - poniżej napiszę dlaczego. Zaczynamy!
Czy jestem perfekcyjna?
To właśnie odpowiedź na to pytanie powstrzymywała mnie skutecznie przed napisaniem tego wpisu. Dlaczego? Ponieważ nie jestem perfekcyjna. Niestety, ponieważ bardzo chciałabym być. I powiem Ci więcej - prawdopodobnie nigdy nie będę - znów pojawia się pytanie "Dlaczego?" - ponieważ uważam, że człowiek perfekcyjny nigdy nie zasiada na laurach i wciąż stawia sobie nowe zadania nad którymi pracuje. Tym samym dochodzę do całkiem przyjemnego wniosku - perfekcja to moim zdaniem ciągła praca nad samym sobą, nad rozwojem, nad słabościami i wadami (do których mogą należeć też na przykład szeroko pojęte lenistwo). Nasuwa się więc pierwszy wniosek - osoby perfekcyjne są świadome swoich wyborów (co nie oznacza, że rezygnują ze spontaniczności).
Skąd pomysł na cykl "perfekcyjnych" wpisów?
Myślę, że świat coraz bardziej podąża w stronę bylejakości. I nie byłoby to aż tak dziwne, gdyby nie fakt, że ta bylejakość jest akceptowana i jakby tego było mało - szerzona. Pamiętam kiedyś jak moja znajoma wstawiła na facebooka zdjęcie swojego bałaganu i zachęciła innych, żeby też wrzucali zdjęcia swojego "rozgardiaszu domowego"(który z resztą do niej totalnie nie pasował, bo po pierwsze to bardzo porządna znajoma, po drugie to wcale nie był bałagan, tylko bardzo kontrolowany nieład). Otworzyłam szeroko oczy, ale po chwili zemdlałam, bo ludzie wrzucali zdjęcia swoich nieuporządkowanych mieszkań i chwalili się nimi. Pomyślałam wtedy, że kiedyś ktoś wstawi zdjęcia swojego brudu za paznokciami i zachęci do tego innych, albo swoich tłustych włosów (hmm... każdy ma czasem brudne paznokcie i średnio świeże włosy, tylko po co się ty chwalić??!?). Przynajmniej ja nie czuję ani potrzeby wrzucania, ani tym bardziej oglądania takich rzeczy.
Kolejnym argumentem, który skutecznie mnie zachęcił do pisania o tym są coraz liczniejsze wiadomości, czy komentarze w stylu: "zobaczysz jak będziesz miała dzieci to... Twoje mieszkanie już nie będzie takie ładne, skończysz z tymi jasnymi ubraniami, przestaniesz się malować, już nie będzie takich ładnych śniadań... Przyznam, że najpierw wiele osób straszyło mnie w ten sposób małżeństwem: najpierw wszystko po roku się miało się zmienić na gorsze. Kiedy u mnie się nie zmieniło, kataklizm miał przyjść po 3 latach. Ta przepowiednia też się nie sprawdziła (na szczęście!), no ale po 5 latach to już "zawsze przychodzą myśli rozwodowe" - mawiały zamężne koleżanki - ale u mnie nadal nic z tych rzeczy. Więc mam nadzieję, że koniec świata, który przynosi dziecko, też się nie sprawdzi aż na taką skalę. Oczywiście absolutnie nie jestem w stanie tego stwierdzić, jak to będzie, co się zmieni, a co nie (bo że coś się zmieni to oczywiste). Jedno wiem na pewno: będę się bardzo starała, żeby było jak najlepiej i wierzę, że moja ogromna determinacja i zasady wygrają w wielu kwestiach. Przy tej okazji ogromnie polecam Wam wspaniały wpis Marty, który zdecydowanie mnie pokrzepił - znajdziecie go TUTAJ
(całość Manifiq&Co)
Na przekór bylejakości
Nie jest łatwo być perfekcyjnym, nie tylko dlatego, że mamy mało czasu, za mało pieniędzy, czy pomysłów, ale też dlatego, że dużo bardziej "lubimy nieperfekcyjnych, ponieważ sami jesteśmy nieperfekcyjni". Łatwiej nam zaakceptować fakt, że ktoś ma "podobnie do nas" i liczymy na wzajemne zrozumienie. Coraz rzadziej szukamy autorytetów, boimy się podziwiać. Odpuszczamy sobie, choć myślę, że w głębi ducha większość i tak w pewnym sensie zazdrości tym, którzy teoretycznie lepiej radzą sobie z ogarnianiem rzeczywistości. Nie uwierzę, że większość ludzi na przykład świadomie woli bałagan od porządku. Tym samym myślę, że osoby perfekcyjne nie zawsze są powszechnie akceptowane, mogę być uważane wręcz za "dziwne", ale jedno jest pewne: muszą być dość pewne siebie i świadome swojego celu. Powinny lubić ludzi, ale nie uzależniać od nich swojego życia i nie otaczać się na siłę zbyt szerokim wiankiem głów znajomych. Myślę, że perfekcjonista potrafi mieć świetny kontakt z innymi, ale przede wszystkim niczego nie robi na siłę i nic czego się dotknie nie jest wymuszone. Prawdziwemu perfekcjoniście większość rzeczy przychodzi naturalnie (tak przynajmniej GO sobie wyobrażam).
Perfekcja nie oznacza moim zdaniem pychy, czy braku empatii i zrozumienia do otaczającego świata. Nie oznacza też, że osoba, która dąży do pewnego rodzaju doskonałości, odnajdzie się jedynie w pałacu i oczywistym luksusie, który przejawia się w bogactwie. Perfekcja nie musi też być ograniczeniem, ani ingerowaniem w wolność - świadome dążenie do doskonałości to ogromna frajda i przyjemność. Ale o tym napiszę w kolejnych postach i być może stworzę trochę nową definicję dążenia do perfekcji?:)
Warto pamiętać, że "moja perfekcja" nie musi być Twoją perfekcją, nie ma też wiele wspólnego z reprezentowanym stylem. Kto z Was też ma ochotę dążyć do perfekcji?:)
Paryż z Wieży Eiffla (więcej TUTAJ)
Zajrzyj też do poprzedniego wpisu i przeczytaj o 5 rzeczach, które mogą zauroczyć Cię w Wenecji TUTAJ
Ona: Zapraszam Was też do polubienia naszego profilu na instagramie, gdzie codziennie staramy się inspirować TUTAJ
On: Moja perfekcyjna żona!:)
